Raz dziewczyna ziarnko ruty
Przed okienkiem siała,
I piosenkę rzewnej nuty
Taką zaśpiewała:
"Rośnij, ruto, na ogródku,
Tu słoneczko grzeje,
Stąd cień pada z drzewek, chłódku,
Tu wiatr nie zawieje.

Tyś nie róża, nie bławatka,
Inne twoje losy,
Strzeż czystości twego kwiatka
Srebrną perłą rosy.
Rośnij, ruto, na ustroni, 
Aż cię mój kochanek,
Choć bez krasy, bez woni,
W ślubny wplecie wianek."

Rośnie ruta na ogródku
Rośnie, zielenieje,
Zielenieje w drzewek chłódku
Jak młodych nadzieje.
Lecz nie pomny na zaklęcia,
Nie wraca kochanek
Ssać miód z słodkich ust dziewczęcia
Rutę rwać na wianek.

I dziewczyna schnie jak kwiatek
Bez wody na słońcu
Tęskni, płacze w ranku latek
Jakby w życia końcu.
Aż niedługo w post piotrowy
Siostra, nie kochanek
Rutę rwie na grobowy
Nie na ślubny wianek.