In Brabant weet ik een huizekijn
met muurkens zoo rein en zoo blank
daar klinkt het van 's morgens tot 's avonds zo fijn
van het lustigste minnegezang

Des middags krinkelt een wolksken blauw
uit de schouwken met eiloof omkranst
Maar 's avonds blikken door 't ruitje zoo trouw
Twee oogskens waar onschuld uit glanst

En trok ik daar daaglijks wel tien keer voorbij
om die oogskens, ach! eens maar te zien 
van ver die te groeten het herte zoo blij 
en betooverd dan henen te vliên