Slońce na mrocznym szafirze niebiosów kona
I pelznie szara mroku pleśń
Wiatr cichą, załzawioną bólem pieśń
Gra na zwichrzonych strunach moich włosów.

Pokorna bólem idę w poniewierce śladami dziecka
Już do swych gniazd wracają ptaki.
Zimne oczy gwiazd patrzą w me biedne okrwawione serce

W mroku mię płacz twój doleciał, dziecino,
Idę więc w pustkę wyciegnąwszy dłonie
I pustkę tulę na zmartwiałym łonie.

Morze szlochem w dal uderza siną.
Wstępuję w Nocy bezgłośną Nirwanę
Gdzie jeno serce łzami szklane.