Κι ήρθε μες στης αγάπης το μεθύσι
ο χωρισμός μια πίκρα να μου βάλη
σαν και τούτη - κι ακόμα πιο μεγάλη,
τη θάλασσα που μας έχει χωρίσει.

Μια θάλασσα και στην καρδιά έχω κλείσει,
που όταν ακούει το κύμα στο ακρογιάλι
το αιώνιό του παράπονο να ψάλλη,
έναν θρήνον αντίφωνο θ' αρχίση.

Αντίφωνο ένα θρήνο κι ένα κλάμα
που κλαίοντας με τη θάλασσαν αντάμα
βουρκώνει πέρα ως πέρα το γιαλό.

Ως που στερνά της θάλασσας στον άμμο
ξεψυχούν οι καημοί - και πάω κι εγώ
τους πόνους μου τραγούδια να σου κάμω.