De keien zijn zoo puntig op de straten:
Blonde soldaten, doen je voeten pijn, 
Smoor je verdriet met een naief refrein:
"Marie, Marie, ik moet je gaan verlaten."

Wij zien vooruit naar 't verre doel der torens 
En loopen met z'n vieren naast elkaar.
Melancholie, uw vondsten zijn bizar:
"De duivel heeft twee hoeven en twee horens".

Waar is de tamboer, waar is de muziek?
God heeft ons op den weg alleen gelaten,
Ons lijf gaat breken en ons hart is ziek --

Zingt van een ring en van liefde en van smart,
Zingt van verachting voor een paar granaten!
Een goed soldaat heeft een groot kinderhart.