Aló pola mañanciña
subo enriba dos outeiros
lixeiriña, lixeiriña.

   Como unha craba lixeira,
para oír das campaniñas
a batalada pirmeira.

   A pirmeira da alborada,
que me traen os airiños
por me ver máis consolada.

   Por me ver menos chorosa,
nas súas alas ma traen
rebuldeira e queixumbrosa.

   Queixumbrosa e retembrando
por antre a verde espesura,
por antre o verde arborado.

   E pola verde pradeira,
por riba da veiga llana,
rebuldeira e rebuldeira.