Paseniño, paseniño,
vou pola tarde calada
de Bastabales camiño.

   Camiño do meu contento;
i en tanto o sol non se esconde,
nunha pedriña me sento.

   E sentada estóu mirando
cómo a lúa vai saindo,
cómo o sol se vai deitando.

   Cál se deita, cál se esconde
mentras tanto corre a lúa
sin saberse para dónde.

   Para dónde vai tan soia,
sin que aos tristes que a miramos
nin nos fale, nin nos oia.

   Que si oíra e nos falara,
moitas cousas lle dixera,
moitas cousas lle contara.