Kom niet de verre wegen
Der onbekenden! -
Al witte rozen mijner gedachten zenden
Door bleeke zon haar bleeken zegen
U tegen.

'k Heb u altijd verwacht; gij waart
Onder de wit-en-roode beloften,
Die stonden om mijn lichtgedofte
Wieg in teeder rijm geschaard,
De zoete gaven v
an te schreien of te
Lachen op aard.

In de paleizen der droomen
Stond ik voor uw troon als knaap;
Onder de hooge boomen
Van den eersten slaap
Mocht soms mijn jonge schromen
U tegenkomen....

Zal de droom nu treden
In het lichte heden,
En wandlen, een aardekind, onder de zon?
Of zal de wereld worden onttogen
Aan mijn oogen,
Die maar zullen drinken uit der droomen wonderenbron?...

O kom niet de verre wegen
Der onbekenden! -
Al witte rozen mijner gedachten zenden
Door bleeke zon haar bleeken zegen
U tegen.