[Duch jego już się na]1 Anafiel drapie
  Po śliskiéj drodze szponami jastrzębia,
  Pazury wilcze i rysie zagłębia,
A koń drży, parska i chrapie.

Napróżno Wiżun wygląda z pieczary,
  Z paszczą otwartą patrzy na rycerza.
  On w górę patrzy, nie widzi poczwary,
W górę on patrzy i zmierza.

Oto już wdarł się, psy za nim i sługi,
  I sokoł leci, i trzy gwiazdy świecą,
  I orszak cieniów wlecze się z nim długi —
Wszyscy razem na wschód lecą.