En als de verre heide dan
zal liggen tusschen u en mij ,
en ik zal toeven , alleen en droef,
zoo ver van hier, zoo ver van dij !
Vergeet mij niet ! Vergeet mij niet !
maar starend somtijds naar dien kant
langswaar de plicht mij heden roept,
zend mij dijn groet met blanke hand !

Vergeet mij niet ! Vergeet mij niet !
gelijk ook ik dij niet vergeet,
en aan dij denk en van dij droom ,
waar ik ook ben, waar ik ook treed !
Vergeet mij niet ! Bijzonder in
dijn beden, kind , en vraag voor mij
al waar ik daaglijks God om smeek :
« Dijn min voor mij ! mijn trouw aan dij ! »

o Doe het ! En wanneer ge dan
al wandlen in den avondgloed,
aan vaders hand, aan moeders arm ,
een bloeme, op uwen weg ontmoet,
o pluk ze, kind , en denk aan mij ,
en denk dat dij mijn hand het biedt,
en murmel , ziende naar het West :
« 'k Vergeet dij niet ! ' k Vergeet dij niet ! ...»

En als het windje zacht en koel
u kussen komt het voorhoofd blank,
of, uit de westelike vert
u brengt nen verren , zoeten zang !
Denk dan , mijn kind , dat ik het ben,
ik die ginds murmel in mijn lied :
« Hoe ver van dij ! Hoe ver ! Hoe lang !
'kVergeet dij niet ! ' k Vergeet dij niet !... »