Zoo kom ick dan aen d'avont van mijn leven,
En eer mijn Zon voor goet in 't Westen daelt,
Om Keulens kaey verschuldighde eer te geven,
Van d'Aemstel naer den Rhijn ghedwaelt.

De Rijcxvorstin, een glimlach op de koonen,
Voert gints den staf waer Oost en West voor buygt;
Mijn Agrippijn, ghemytert met Drie Kroonen,
Noch van een hoogher wydingh tuygt.

Al hanght mijn hart aen d'Aemstel en haer boorden,
Die krielen van den drangh eens nyvren volcks;
De Rhijnwint vaert mij teghen met akkoorden
Van 't harpgheluydt eens Hemeltolcks.

Hier klinckt in 't liedt, hier op de tongh der klocken
De lofzangh rondt van d'eersten Godsgezant,
Die tot Gods eer en 't Hemelsche opgetrocken,
Alhier den staf van Petrus plant.

Hij heeft gebloeit in vruchten waert te roemen;
Met d'eelsten dau zijn wortel wiert ghedrenckt;
't Sneeuwit en 't roodt verhalen, in zijn bloemen,
Wat Maeghden-bloed hier wert gheplengt.

De boom wies op, en 't breed gespreide lover
Verstreckte een dack voor pelgrims van alom;
Maer schaduwde oock de dierbre bed-sponde over,
Waer Moeders oogh my teghen-glom;

Waer met de melck, uyt milde spenen stralent,
Me in 't harte drongh een zucht voor poëzij,
Die noijt meer wijckt, en my, ten [graf-kuyl]1 dalent,
Noch juijchen doet met de Englenrij.

Men seght, dat toen bij Moeder, nae heur smarte,
Een blijde blick door schreijende ooghleên brack,
En kleene Joost haer werd gheleght aan 't harte,
De dierbre mont dees woorden sprack:

"Twee Englen zagh ick zweven voor mijn sponde:
De een droegh een harp, en [de andre]2 een lauwerhoet;
Zij troosten mij in [die benaeude]3 stonde,
En zonghen 't kindt een welkomsgroet.

De kroon, de harp, scheen hem bestemt te wezen:
Maer 'k zuchtte stil en door de weeën heen:
Geeft, Englen-lief, geen grootheyt mij te lezen,
Maer blijft [hem bij]4, en richt zijn schreên."

Heeft dat [die lust voor dichtkunst]5 mij geschonken?
Klinckt noch die harp [weldaedigh]6 mij in 't oor?
Kon mij die kroon tot liefde en moedt ontvoncken,
Toen ick de Treurspelbroos verkoor?

'k En weet het niet: maar 'k weet, dat nederleggent
Ter stede waer mijn Moeder leed en bad,
En in den droom haer droomgezicht herzeggent,
Oock ick een nieu ghesichte had:

Ick snickte en [kreet - ick sloegh mijn ooghen open --]7
Een Englenpaer, in sneeuwit, langh ghewaet,
Uyt teêre zorgh tot voor mijn bedt gheslopen,
Hielt daer de wacht met zoet ghelaet.

Daer zij malkaêr met poeslen arm omvangen,
Bezwoeren zij den droom, die 't zilvren hair
Ontrusten kon, en zie, mijn bleeke wanghen
Herleven, op hun lief ghebaer.

Mij dacht bij 't zien dier hoofdtjens naest elkander:
Is Petrus' staf noch eens in bloey ghegaen?
Doet Agrippijn den grijzen Nederlander
Twee rozen voor zijn [bedsteê]8 staen?

Gewis, zij zijn als roode en witte rozen,
Maer uijtgebot op d'ouden Vondels stam!
Mocht ick begaen - daer wiert niet langh ghekozen:
'k Nam beijden meê naar Amsterdam.