En toon ze mij niet
in ' t hemelverschiet,
die duizende lichten , die klaren ! ·-
Uwe oog die zoo zacht
mijn wezen belacht,
die sterre slechts wil ik bestaren !
En pluk ze me niet
de roze die schiet
zoo bloeiend uit weligen gronde,
maar laat me, zoo lang,
den bloos van uw wang
bezien, en de roos van uw monde !
En spreek mij ook niet
van blijheid en lied
en vreugden, die velen benijden !
Een woord van uw mond,
eën vluchtigen stond
bij u, is mijn hoogste verblijden !

Twee oogen, vlammenvonklend,
tot in mijn ziele drongen !
twee lippen, lachjes monklend,
mijn arrem herte vongen !
Twee lippen, rood als rozen,
twee oogskens , sterreklaar
mijn hert was eertijds als bevrozen,
en nu ! hoe gloeit het daar !

Gij looze tooveroogen ,
gij booze minnelonken ,
wat hebt ge toch bedrogen,
mijn hert, hoe liefdedronken !
Ik meende : ' t was de vrede
die in mijn boezem viel !
Ach ! alle ruste vlucht mij heden,
en ' t stormt mij in de ziel !

Wat ook mijn herte poge,
waar ik mij wende of keer,
steeds volgen mij die oogen
en kwetsen mij zoo zeer !
In helledronkre nachten
daar flikkren ze op mijn spond !
En, ofze met mijn smerte lachten,
daarnevens bloost die mond !

Ik kan ze niet verjagen,
al jagen zij mijn rust
en doen mijn boezem slagen
van vreemden drang en lust !
En, al doe ' k niet dan zuchten
zoolang ik hen zal zien ,
' k wou toch die lippen niet zien vluchten
noch bei die sterren vlien ! ...