Deur 't haaghout raamt
     de wilde wind,
           verblind,
zijn' reuzensprongen:
     en al dat ooit
     hem [tegenstaat]1
           verlaat
hij, losgewrongen.

     Gebogen hier,
     gebroken daar,
           malkaar
de boomen schenden;
     die, scheurende uit
     den gronde, huis
           en thuis
den gruw inzenden.

     Nu maalt hij hout
     en stof en steen
           deureen,
en roert daaronder,
     met [gramme]2, en al
     te hol, te dol
           gegrol,
zijn stemmendonder.

      Hij steent gelijk
     een stier, die raast
           en blaast;
die, al ten bloede,
     zijn' hoornen in
     de boomen steekt,
           en breekt,
van louter woede.

      Hoe schommelt en
      hoe rommelt hij,
           voorbij
den bosch, gebezen!...
      Wie durft er, als
      zoo'n wilde wind
           begint
onwaakzaam wezen?