Hoe lustich isser die Mei toch ghedaen,
met bloemekens menigherleie!
Ic wasser so langhe met liden bevaen....
Nu willic mi gaen vermeien!
 
Nu willic, vor di, scone joncfrou mijn!
enen boegaert planten, vol boemen!
ende soecken die jeugdighe telgheren fijn,
daertoe oec veel bloeijende bloemen.
 
Den jersten boem, dien ic in dat dal
wil setten, dats ene linde....
Daeronder die goutbloeme blincken sal,
in den lustighen meienwinde.
 
Daeronder sal berrende minne staen....
Dat sijn die rode scone rosen!
Ende isser mijn lief metter minne dan bevaen,
dan comt si heur daer verposen.

‘Scoon lief! een Pellicaen ben ic....
enen voghel van hoghen sinne!
Mijn herte bloedet so jammerlic....
van al te grote minne!’