En als ik u maar hebbe ,
als gij de mijn maar zijt,
als, zelftot na het sterven,
uw trouw mij is gewijd !
Als, zoo mij God tot zich nam
toch gij me minnen bleeft ;
zoo wou ik geren alles geven,
mijn goed, mijn bloed , mijn leven !

En als ik u maar hebbe,
en weet dat heel uw hert,
uw wenschen, droomen, trachten ,
aan mij geschonken werd !
Och laat mij iederen stonde
u danken voor dat heil !
en laten wij gerust alle anderen
door ' t feestrumoer der wereld wanderen !

En als ik u maar hebbe,
niets dan ontbreekt mij meer :
staar ik bedroefd ten gronde,
gij wijst mij tot den Heer !
Ontvloeit mijn' oog een trane
gij komt en wischt die af,
en spreek ik, schrikkend , van « verscheiden , »
gij fluistert, mij : « wij gaan toch beiden ! »

« o Beiden ! » Mocht het wezen !
En wou de goede God
te samen ons verengelen,
vereend in ' t zelfde lot !
Te samen ons doen klimmen,
ginds, waar ons duurbren zijn :
wat zouden wij , ginds hoog en verre,
beminnen, eindloos puur, beglansd door al die sterren !