¡Que te aman os teus fillos!¡que os consome
do teu chan se apartar!
Que ximen sin consolo, se a outras terras
de lonxe a morar van.
Que aló está o corpo nas rexiós alleas
i o esprito sempre acá,
que só viven, só alentan cas lembranzas
do seu país natal
e coa esperanza, coa esperanza ardente
de a Galicia tornar...
E ¡como n'adorarte deste modo,
santa e querida nai,
como non morrer lonxe daquel seio
que mel de meles dá,
i é groria i é contento e paraíso
no mundo terreal!