Matth. XVI, 2.
Al rood is 't, dat ik zie:
één ovenvier heel 't westen,
daarin de zonne zonk
en 's werelds oude vesten
  in gloeien zette. Laai
  noch glans en is er: niet
  als enkel rood en, deur
  de losse wolken, iet
dat eer aan bloed gelijkt,
of aan onmeetbaarheden
van omgehouwen stier-
en huidlooze ossenleden,
  die, drijvende overal,
  met vil- en slachthuisvee,
  de diepten vullen van
  de westerwereldzee.
De zwarte hagen staan
vol oogen, als van dieren
en ongedaanten, die
hun roode blikken stieren
  te mijwaard, daar ik sta,
  van hoofde tot den voet;
  bespeit, ik zelve, en diepe
  in 't schijnbaar zonnenbloed.
Hoe zal 't te morgen gaan:
zal 't regenen, zal 't ruischen;
gebouwen af- en al
dat boom is ommebuischen?
  Zal 't hagelslaan? In al
  dat hemelsch bloedgeweld,
  is ons de jongste dag
  des werelds vóórgespeld?
Toch neen-hij! Morgen zal,
ten oosten uitgeklommen,
een nieuwe dageraad,
een nieuwe zonne kommen
  de menschen, blank en blij,
  begroeten, die nu staan
  en, rood van aangezicht,
  den avond gadeslaan.