Onze Vrouwe, onze Vrouwe,
wij dragen ze u op,
de spooren der schoone gevelden;
de blinkende spooren,
gevonden - harop!-
op Groeninge'ns guldene velden.
 
't Zijn de guldene spooren
van menigen man,
die, gister nog, gekte, in zijn' tale:
'Wie is er zoo dapper
van u, die mij kan
doen ruimen de rompvaste zâle?'
 
Hij verzuimde te keeren
terug: in den meersch
daar blonken zijn' dappere hielen;
gebluscht was de woede, en
daar lag, overdweers,
het ros, op den ridder, te ontzielen.
 
Onze Vrouwe, onze Vrouwe,
de zege is aan ons:
een riet heeft den reuze gedwongen:
tot 't einde der eeuwen
vertelle nu 't brons
van ''t Vlaamsche gespzuis, en hun jongen!'
 
Keizer Boudewijn's kerke is,
van beuken, te nauw,
om Groeninge'ns grootheid te hooren:
te Kortrijk vereeuwige
een beeldengebouw
den slag van de Guldene Spooren!