Dood was de stam van dat Kruise, en de winden
   voerden – waar wete ik? – het speelzieke loof!
Nooit en zou ’t blommen noch blâren meer vinden,
   nooit, … als in d’ handen van ’t Christen geloof.
Dood was het hout, maar het hout moest herleven:
   dood was zijn blad, maar de Christene Maagd
had het een blad en een blomme gegeven,
   schoonder en beter als ’t levende draagt:
blom van geloof, dat de ziel niet kan sterven;
   blomme van Hope op een zalig Hierna;
blomme van Liefde, die alles kan derven,
   laat g’haar het Kruis, want het Kruis is gena!
Kruis, waar een God heeft Zijn bloed op vergoten;
   kruis, dat den Satan hebt nedergeveld;
kruis, dat de poorten der helle gesloten,
   kruis, dat den Hemel hebt opengesteld;
kruis, te vergeefs door de wereld bevochten,
   treedt, als banniere, de lijkvaart in top:
kruis met de Christene blommen bevlochten,
   treedt als banniere, wij volgen U op!
Is ’t door de Helle, – de Helle zal zwichten;
   is ’t door het sterven, – het sterven is niet,
niet als het uitgaan der slapende lichten,
   als weêr de zonne in de renbane schiet;
is ’t door die zee van kleenhertige slaven,
   die maar het Kruis aan ’t gewicht ervan kent;
is door de zee van de wereld, de haven
   staat en verwacht ons, met ’t Kruise eromtrent:
is ’t door de blijdschap of is ’t door het lijden,
   valt er te worstelen, valt er te strijden,
hem zal de borstweer, het Kruise, bevrijden
   tegen ’t geweld en het storrem gebons;
hem, die voor ’t Kruise, en met ’t Kruise, kan sterven;
   hem die, om ’t Kruis noch den zege te derven,
terdt op de dood en, bij duizende werven,
   gallemt: Hosanah! de zege is aan ons!