Roozenkrans! De blâren vallen,
  laat ons, zoo 't de Paus vermaant,
beêvaart doen, en boeten allen:
  't is de kranke Octobermaand!

't Jaar heeft schielijk omgeslagen
  nog een blad; en 'k zie den boek
weg en weder overdragen,
  naar des autaars anderen hoek.

Ite missa est zal 't wezen,
  de oude boodschap; en voortaan
blijft, de jaarmesse uitgelezen,
  's werelds kerkvat ijdel staan.

Laat ons onze lenden allen
  gorden, ter begankenis,
eer wij, als de blâren, vallen;
  eer het tijd van sterven is!

't Jaar is ziek, alzoo de zonne is,
  die heur' laatste sprongen telt;
't jaar is veeg, en in zijn' vonnis
  ligt de zomer neêrgeveld!

Schier is ook ons leven tenden;
  ach, hoe velen, hier en daar,
die geen' zomerzonne en kenden,
  die geen' zaaitijd, in dit jaar!

Laat ons biddend gaan, en boeten,
  't heilig beêsnoer in de hand,
Onze-Vaders, Weest-gegroeten,
  voor die vielen, achter 't land!

De aarde ligt en asemjagen,
  na des arbeids overlast;
uitgeput van kinderdragen,
  moe gekoorend, moe gevlast.

Eer de letste blâren vallen,
  eer de winter zegepraalt,
laat ons God bedanken, allen:
  de akkervrome is ingehaald!

God bedankt, om al zijn' goedheid,
  Hem gejond een bedelied,
die den mensche, in al zijn' moedheid,
  die der molden ruste biedt.

Komt, ze zijn in 't veld getogen,
  kruis en vane, vrouwe en man;
volgt nu, al die volgen mogen:
  geen die 't Kruis misvolgen kan.

Roozenkrans! 't Onwinbaar wapen,
  wint des vijands volk en steê:
mannen, meiskes, vrouwen, knapen,
  brengt des Heeren bidsnoer meê!

't Is de keten, die geen' slaven,
  die Gods vrije kinderen al,
heeren, burgens, knechten, graven,
  koninklijk omhangen zal.

't Is des schipmans touw, gesmeten
  om den stam der galge Gods;
van geen' bare intween gebeten,
  van geen bulderend zeegebots.

Roozenkrans! Bij duizendtallen,
  onder 't biddend stemgeroer,
valt, alzoo de blâren vallen,
  beiers van mijn bedesnoer!