o Engelken, dat, weggevlogen,
hebt ons, eilaas, en al bedrogen 
dat op uw' schoonheid hopen dierf; 
in ons verlies hebt gij gewonnen, 
maar wie zal ons nu troosten konnen? 
Ons jongste, ons liefste meisken... 't stierf!
 
Komt dan gij zelve, o hemeldiefken, 
komt weer bij ons, o zalig liefken,
en, schoon geen menschenooge u ziet, 
laat op het kerkhof 't zielloos wezen, 
dat gij ontgaan zijt en ontrezen 
en blijft bij ons, in ons verdriet!