Wanhagel is het weêre,
en heet de Meie liegen;
beloven deed het wel
wanneer het, elken dag
vervroegende, in den dauw
en in de bladerwiegen,
den blijden morgenglans
der Meische zonne zag.
 
Wanhagel is het weêre,
en vliegen is 't en vlagen,
van als het opengaat,
des morgens, tot wanneer 't
des avonds, moegebuischt,
den noordschen hemelwagen
zijn licht ontsteken ziet,
en dan te ruste keert.
 
Wanhagel is het weêre,
en ... zal 't nog Meie wezen,
alzoo 't te wezen plag,
nu jaren lang voorbij?
Wanneer zal 't Meie zijn,
zoo 't Meie was voordezen;
wanneer zal 't blommenmaand
en Meie zijn voor mij?
 
Maria, schoonste blom
des werelds, na veel stonden
verbeidens, zijt gij eens
geboren onbevlekt:
castijdt den boozen wind,
en houdt hem ingebonden;
geen buien meer; en blad
en blommen, herontwekt!

Dan zal men vóór uw beeld,
met blomme en blad geladen,
aleer de zonne rijst,
u komen, reine Maagd,
bekennen hoe dat 't recht
behoort, en is geraden,
Maria, dat uw' naam
de schoone Meie draagt!