De dag heeft voor vandaag zijn opsmuk afgedaan,
En langzaam trekt de nacht zijn bruine kleren aan
Hij dekt de aarde met minimaal gedoe 
Met donk’re schaduw toe.

Welaan, ik kruip nu ook zo in mijn beddengoed,
Waarin mijn moede lijf zich dan verkwikken moet,
En waar de geest, ontspannen en verlicht,
In zoete stilte ligt.

Een goed geweten zal mijn avondzegen zijn,
En onschuld maakt ook mij van alle valsheid rein,
Mijn hart is trouw; wie anders van mij zegt,
Die kent mij nog niet echt.

Dus kleed je nu maar uit, mijn onbezwaard humeur,
Door jou leg ik content mijn zorgenkleren neer;
Mijn hart is vrij, laat kommer en chagrijn 
Maar elders kwelling zijn.

Een blij gemoed, dat moet mijn schone nachtkleed zijn,
Want daarin slaap ik zacht, heel opgewekt en fijn;
En wekte iets in mij soms tobberij,
Die gaat dan toch voorbij.

De hemel waakt bij mij, zijn oog, dat mij goed kent,
Moet nu de lamp wel zijn, die mij vertroosting brengt;
En daar genade mij olie altijd biedt,
Ach, daardoor dooft zij niet.

Om mij te helpen is steeds  zoete hoop bereid
Die louter rozen mij als legerstede spreidt;
En, ja, geduld dekt mij met mirten toe,
‘k Rust fijn, al ben ik moe.

Als beddemaatje neem tevredenheid ik mee,
Die druk ik aan mijn hart, zo vast als had ‘k er twee;
Men slaapt, met zulk een schat bij zich gevoegd,
Onmogelijk misnoegd.

En spelen dromen ooit een zinnespel met mij,
Dan zweeft volkomen kalm mijn hartsvriendin naar mij,
Misschien wordt dat, wat ‘k nu zie onbewust,
Nog metterdaad gekust.

Aan jou beveel ik mij, o aangename nacht, 
En als het morgengoud vroeg aan de hemel lacht,
Hoop ik dat jij mijn hart dus dat nog schenkt
Waaraan het slapend denkt.