Het daghet in den Oosten
het lichtet overal.
Hoe luttel weet mijn liefken,
och waer ick henen sal.

Och warent al mijn vrienden
dat mijn vijanden zijn,
ick voerde u uuten lande,
mijn lief, mijn minnekijn.

Dats waer soudi mi voeren,
stout ridder wel gemeyt?
Ic ligge in mijns liefs armkens
met grooter waerdicheyt.

Ligdy in uus liefs armen?
Bilo, ghi en segt niet waer!
Gaet henen ter linde groene,
versleghen so leyt hi daer.

Tmeysken nam haren mantel
ende si ghinc eenen ghanck
al totter linde groene
daer si den dooden vant.

Och, ligdy hier verslaghen,
versmoort in al u bloet?
Dat heeft gedaen u roemen
ende uwen hooghen moet.

Och, ligdy hier verslaghen,
die mi te troosten plach?
Wat hebdy mi ghelaten?
So menighen droeven dach.

Tmeysken nam haren mantel
ende si ghinck eenen ganck
al voor haers vaders poorte,
die si ontsloten vant.

Och, is hier eenich heere,
oft eenich edel man,
die mi mijnen dooden
begraven helpen can?

Die heeren sweghen stille,
si en maecten gheen geluyt.
Dat meysken keerde haer omme,
si ghinc al weenende uut.

Si nam hem in haren armen,
si custe hem voor den mont
in eender corten wijlen
tot also menigher stont.

Met sinen blancken swaerde
dat si die aerde op groef,
met haer snee witten armen
ten grave dat si hem droech.

Nu wil ic mi gaen begeven
in een cleyn cloosterkijn
ende draghen swarte wijlen
ende worden een nonnekijn.

Met haer claer stemme,
die misse dat sie sanck,
met haer snee witten handen
dat si dat belleken clankc.