Drie Oud-Nederlandse liederen

"Rijc God, wie sal ic clagen
dat heymelijc lijden mijn?
Mijn boel is mi veriaghet,
scheyden is mi geworden pyn;
mijn boel is mi veriaget,
sceyden is mi geworden cont;
dus drave ic over geen heyde,
myn herte is mi seer gewont."

Ic bat si so minlijcke
met witten armen blanck,
dat si bi mi woude bliven:
"die somer en is niet lanck."
- "Ic en mach bi u niet bliven,
ick en mach bi u niet zijn,
ick wil over geen groen heide,
tot die alder liefste mijn."

Moet ic nu van haer scheyden
dat doet mijnder herten so wee;
dus vaertse over gheen heiden,
tot dat icse wederomme sie;
"adieu, mijn alderliefste,
mijn herte blijft mi doorwont,
ick en mach altijt bi u niet wesen,
blijft ghi nu doch altijt ghesont."

Een bitter cruyt is scheyden,
dat proeve ic wel nu ter tijt:
wie noyt van zijn lief ken en scheyde,
hi en weet van gheender pijn.
Mijn lief ken vaert over gheen heyde,
ic en mach bi haer niet zijn:
"adieu, mijn alderliefste,
het moet nu gescheyden zijn."

Het daghet in den Oosten
het lichtet overal.
Hoe luttel weet mijn liefken,
och waer ick henen sal.

Och warent al mijn vrienden
dat mijn vijanden zijn,
ick voerde u uuten lande,
mijn lief, mijn minnekijn.

Dats waer soudi mi voeren,
stout ridder wel gemeyt?
Ic ligge in mijns liefs armkens
met grooter waerdicheyt.

Ligdy in uus liefs armen?
Bilo, ghi en segt niet waer!
Gaet henen ter linde groene,
versleghen so leyt hi daer.

Tmeysken nam haren mantel
ende si ghinc eenen ghanck
al totter linde groene
daer si den dooden vant.

Och, ligdy hier verslaghen,
versmoort in al u bloet?
Dat heeft gedaen u roemen
ende uwen hooghen moet.

Och, ligdy hier verslaghen,
die mi te troosten plach?
Wat hebdy mi ghelaten?
So menighen droeven dach.

Tmeysken nam haren mantel
ende si ghinck eenen ganck
al voor haers vaders poorte,
die si ontsloten vant.

Och, is hier eenich heere,
oft eenich edel man,
die mi mijnen dooden
begraven helpen can?

Die heeren sweghen stille,
si en maecten gheen geluyt.
Dat meysken keerde haer omme,
si ghinc al weenende uut.

Si nam hem in haren armen,
si custe hem voor den mont
in eender corten wijlen
tot also menigher stont.

Met sinen blancken swaerde
dat si die aerde op groef,
met haer snee witten armen
ten grave dat si hem droech.

Nu wil ic mi gaen begeven
in een cleyn cloosterkijn
ende draghen swarte wijlen
ende worden een nonnekijn.

Met haer claer stemme,
die misse dat sie sanck,
met haer snee witten handen
dat si dat belleken clankc.

Het viel eens hemels douwe
voor mijns liefs vensterkijn.
Ick en weet gheen schoonder vrouwe,
si staet int herte mijn.
Si hout myn herte bevangen,
twelck is so seer doorwont.
Och mocht ic haer troost ontfanghen,
so waer ic gansch ghesont.

Die winter is verganghen,
ic sie des meys virtuyt:
ic sie die looverkens hangen,
die bloemen spruyten int cruyt.
In gheenen groenen dale
daer ist genoechlijc zijn,
daer singhet die nachtegale
ende so menich voghelkijn.

Ic wil den mey gaen houwen
voor myns liefs veynsterkijn
ende scencken myn lief trouwe,
die alder liefste mijn.
Ende segghen: `lief, wilt comen
voor u cleyn vensterken staen.
Ontfaet den mey met bloemen,
hi is so schoone ghedaen.'

Tmeysken si was beraden,
si liet haer lief in,
heymelic al stille,
in een cleyn camerken.
Daer lagen si twee verborghen
een corte wijle ende niet lanc.
Die wachter opter mueren
hief op een liet, hi sanck:

`Och, isser yemant inne,
die schaf hem balde van daen.
Ic sie den dach op dringhen,
al in dat oosten op gaen.
Nu schaft u balde van henen
tot op een ander tijt.
Den tijt sal noch wel keeren,
dat ghi sult zyn verblijt.'

`Swighet, wachter, stille
ende laet u singhen staen.
Daer is so schoonen vrouwe
in mijnen armen bevaen.
Si heeft mijn herte genesen,
twelc was so seer doorwont.
Och wachter goet gepresen,
en makes niemant condt.'

`Ic sie den dach op dringhen:
tscheyden moet ymmer zijn.
Ic moet mijn dageliet singen:
wacht u, edel ruyter fijn,
ende maect u rasch van henen
tot op een ander tijt.
Den tijt sal noch wel comen,
dat ghi sult zyn verblijt!'