Als één verdriet is uitgezucht,
     en ruimte is, zult ge zeggen,
en reden daar, om ééns, toch ééns,
     het rouwkleed af te leggen!
't En doet! Daar zitten zuchten al
     volveerdig, neêrgedwongen,
en beidende, in de bange borst,
     die geren henensprongen!

Ze kwellen en ze pramen u,
     en baren zult ge, baren,
ach! De altijdonvolborentheid
     des weedoms! De oude jaren
en letten 't herontvangen, noch
     het grootgaan, immer: sterven
van droefheid, zult ge, in barensnood,
     en 't eeuwig - leven - erven!