Mij leidde Liefde waar een rozenregen
Daalde op mijn hoofd, met kus en minnelied.
En 'k zwijmde in weelde weg, doch Liefde liet
Mijn hand los: - ‘Ga! hier scheiden onze wegen.’
 
Gelijk een man zijn slaafschen hond gebiedt,
Zoo sprak zij; en verwelkte bloemen zegen
Mij uit de lokken, warm nog van haar zegen.
Ik klemde me aan haar kleed: - ‘Verlaat mij niet!’
 
Doch streng onttrok zij 't kleed mijn smeekling'handen
En ging... Lang stond ik als een beeld van steen.
Daar hoorde ik woorden ruischen om mij heen.

De Muze sprak: - ‘Volg mij naar schooner landen!
Daar troost ik u met snarenspel en zang.’
Toen viel ik haar te voet en weende lang.