Stella
De lucht is dik en dijzig,
De wilde golfslag jaagt en driest!
De brullers stormen lijzig op ’t strand,
Dat barnt en briest.
O, moest nu Ivo zijn op zee,
Hoe zou de vrees ons hart beknellen;
’k Ben onbekommerd noch gerust.
De schaduw valt nu donker, droever,
Op ’t buldrend vlak en op den oever
Het witte schuim spat op de ree
En bleek van woede rijst de zee!
Ivo
Mijn Stella lief, ik vind u hier
Alleen in ’t vreeslijk stormgetier.
En waar is moeder?
Stella
Hoe zorgzaam is een moeder, Ivo!
Zij was bekommerd voor haar zoon,
En ging juist zien of alles vaardig
En veilig is ter torenwoon.
Niets evenaart het hart der moeder.
Ivo
En mijne lieve vrouw?
Mocht iemand ooit verwerven
Een schat van liefde en trouw,
Als dien ik mocht beërven 
Als d’allereerste band uw hand
Snoerde aan mijn hand!
Ik meende voor den echt
Met gans mijn hart en zinnen
Aan u te zijn gehecht.
Ik voel nu dat daarbinnen
De liefde van den man
Nog sterker blaken kan!
O Stella, die ik als maagd
Meer lief had dan het leven,
Nu gij het leven draagt
En mij weldra een loot zult geven
Van eigen bloed:
Mij dubbel lief en zoet.
Stella
Ik draag uw leven in mijn schoot,
Nu is mijn vreugde rein en groot.
Maar Ivo wat zou ’t wezen moest gij nu zijn in zee?
Ik zou ’t besterven van angst en vreze.
Ivo
Die angst heeft Bolton ons gespaard,
Hij was hier veilig voor gevaren,
Hij zwalpt nu op d’onstuime baren.
Stella
Hoor, hoe de roofster buldert en schudt haar wilde lokken
En werpt het schuim met vlokken verwoed omhoog!
Zie, hoe ze toomloos wentelt en steigert naar den hoge,
Alsof ze u wilde grijpen en verslinden wou!
Ach, mijn liefste man!
Ivo
’k Moet voort, de kimmen grauwen.
Stella
Kom achteruit, ik sidder en ik gruw!
Het monster hunkert snood naar u,
En huilt en buldert dood!
Ivo
Ja, moest ik wezen nu op zee,
’k Zou denken, ’t is de laatste maal.
’k Moet weg en kan niet weg!
Mijn allerliefste, zeg mij van te gaan!
Wat valt het scheiden, mijn Stella,
moeilijk voor ons beiden.
Stella
O blijf, en zeg mij nog een woord.
Ivo
O Stella, ’k moet voort!
Stella
O, blijf nog hier!
Ivo
Mij roept de plicht!
Een kus! Nog één!
’k Stook dubbel deze nacht voor dubbel licht!
Stella
Hoe huilen nu de hoge baren!
Hoe vaal en grauw ziet nu de zee!
Dat woord: Moest ik wezen nu op zee,
’k Zou denken ’t is de laatste maal!
(gejaagd) Mijn Ivo! Ivo! Wacht ik kom!
Ik blijf bij u! ’k Ga mee met u! Keer wederom!
Ach, hij is weg! Hoe is mijn hart bekneld,
Hoe schroeft de angst mijn keel.
Mijn Ivo! Mijn Ivo!
O zee, uw wrede stemmen snerpen mij door het bange gemoed.
Daar rijst het dodenveld, dat rustloos deinen doet
Uw eeuwig wiss’lende terpen!
Oh zee! Oh zee!
Uw wrede stemmen snerpen mij door het bang gemoed!