Die winter is verganghen,
Ic sie des meien schijn,
Ic sie die bloekens hanghen,
Des is ijn hert verblijt;
So ver aen ghenen dale
Daer ist ghenoechlic syn,
Daer singhet die nachtegale
Al so menich woutvoghelkijn.

Ic wil den mei gaen houwen
Al in dat groene gras,
Ende schenken mijn boel de trouwe,
Die mi die liefste was,
Ende bidden dat si wil comen
Al voor haer versterken staen,
Ontfangen den mei met bloemen,
Hi is so wel ghedaen.

Ende doe die suiverlike
Syn reden hadde ghehoort,
Doe stont si trurentlijke,
Met des sprac si een woort:
"Ic heb den mei ontfanghen
Met groten eerwaerdicheit".
Hi cust si aen haer wanghen:
was dat niet eerbaerheit.

Hi nam si sonder truren
Al in syn armkens blanc.
Die wachter op der muren
Die hief op een liet ende sanc:
"En is daer ieman inne,
Die mach wel thuiswaert gaen,
Ic sie den dach opdringhen
Al door die wolken claer."

"Och wachter op der muren!
Hoe quelstu mi so hart?
Ic ligghe in swaren truren,
Myn herte dat lidet smert.
Dat doet die alre liefste,
Dat ic van haer scheiden moet,
Dat claghe ic god den here, 
Dat ic si laten moet."

"Adieu myn alreliefste,
Adien schoon bloemken fijn,
Adieu schoon rosebloeme,
Daer moet ghescheyden zyn;
Hent dat ic wedercome,
Die liefste sult ghi syn,
Dat herte in minen live
Dat hoort jo altyt dyn."