Ik zat daar bij een tempelvoorhof,
Bij 't Muzenbos -- geruis van water drong er door dof, -
In 't zachte avondlicht.
Geen windje waaide; en de zon in 't zakken
Verguldde zacht de grauwe wilgentakken.
 
Stil peinzend zat ik uren, uren daar,
Het hoofd gesteund, diep in gedachten.
Ik dacht aan toekomst en verleden tijd, zag klaar,
Hoog op een berg, dichtbij de goden daar,
Het woonverblijf der allerhoogst geachten,
Van zangers veel, uit elke tijd,
Van wie het lied ook nu de wereld nog verblijdt.
Dood, onbemerkt en lang vergeten sliepen
Ver in het dal, in 't donk're diepe
De helden van hun tijd,
In 't reuzenduister der vergank'lijkheid.
 
En langzaam zwevend kwam uit 't dal, van donk're wegen,
Aan 'n oude, half vergane zerk ontstegen,
Nu een duistere figuur omhoog,
En bood (terwijl zij vagelijk voorbij me toog)
In een bokaal, met groen omregen,
Uit Lethes bron aan mij vergetelheid!
 
Geschrokken wou ik de verschijning vragen,
Wat deze drank mij geven moest.
Doch reeds was zij gevlucht: ik zag 't, in stilte woest,
Want aan mijn wensen kon ik niet verzaken.
 
Daar kwam, in blije dans, met zefirlichte pas,
Een kleine genius [ aanspringen
En wenkt' en riep mij toe: Kom ras,
Ontruk je aan de bange schemeringen,
Zij maken zelfs van waarheid 't zonlicht grauw!
Kom mee! Naar 't lauwerbos daarginds, ik breng je gauw,
Waarin geen ongewijde kwam gedrongen.
Een onverwelkbaar mooie dichterkrans
Bloeit daar voor jou in held're lenteglans
En met een mirtentwijg omwrongen.
Hij zei 't, en vlug ging hij vooraan.
Ik volgde, vol vertrouwen, de lieve jongen,
Gelukkig in mijn zoete waan.
 
Er heerste nu de allerdiepste stilte
In 't hele bos. Mijn doel, begeerd zo fel,
Hel schitt'rend zag ik 't al, in schaduwen verhulde,
En 'k stond, verloren gans in 't wonder wel.
'Neem', sprak hij nu, 'wat god Apollo wilde,
Neem mee dit gouden snarenspel!
Het heeft de kracht, - wordt leed je toegezonden -
Slechts door zijn tovertoon te helen alle wonden,
Door ongeluk en vreemde waan bereid.'
Met teder roerende akkoorden
Klinkt het van zuid tot in 't noorden,
En achterhaalt het vluchten van de tijd.
Wees trots, wees trots op je bezit! Bedenk je:
"Van alles wat de goden sterv'lingen bereiden,
Is dit het hoogste der geschenken!
En jij zult het niet ontwijden.

Nog niet vertrouwd met hun enorme macht,
Zong ik vooreerst slechts kleine zangen;
En Echo galmde luid, en bleef blij hangen.]1