Straal voort, klare bake
straal helder en vrij
van over de wolken
op 't wereldsche tij,
waar 't zielvoerend bootje
ten hemelwaard stiert
dóór 't razen van 't onweêr
dat beurelt en tiert.
De wind kan uw glans wel
met wolken beslaan,
maar toch blijft gij altijd
onroerelijk staan,
hoog boven de wereld
van 't onweêr verscheên.
Daar blinkt ge, vol schoonheid,
voor eeuwig! alleen!
Het diepste der hellen
spuigt donder en dood
naar 't bevende lijf van
mijn eeuwigheidsboot;
geen sterre in den hemel
die pinkelt, 't en zij
ééne enkele alleene en
die sterre zijt gij!
Doch vrees niet, mijn schuitje,
wel mag het nog zijn
dat 't lieve eigen land haast
van verre verschijn':
als d'huilende storrems
eens zwijgen gerust,
toen ankert ons anker
en [bijt 't in]1 de kust!
Maar 't zieldragend bootje,
zoo sprooi en zoo schuw,
hoe zwakt en hoe plooit en
hoe swanselt het nu
op d'hutsende baren,
die 't smijten en slaan:
't en waar van de bake
't zou zeker vergaan!