Vier liederen , opus 64

Droom dan tenminste dat wij nimmer scheidden,
Wij droomden het zoo vaak, kind, naast elkaar.
Nu kuste ik, toen je sliep, voor 't laatst den zijden
Geurenden overvloed van je wild haar.
 
Ik nam mijn vedel, liet me 't raam uitglijden,
Sloop door den boomgaard, telkens omziend naar
Het venster, open in den klimop, waar
Jij met een glimlach droomt dat wij nooit scheiden.
 
Droom dan, als in het sprookje, honderd jaar:
Droom dat je met mij zwierf en met me bij de
Herbergen speelde en dansen begeleidde -
 
Adieu. Wellicht maakt ginds een toovenaar
Een blonden prins van dezen vedelaar
Wiens kus je wekt, en zijn wij nooit gescheiden.

Dood, ondraaglijk is je straf: je hebt mij mijn vriendin ontnomen
 . . . . . . . . . .

— The rest of this text is not
currently in the database but will be
added as soon as we obtain it. —

Nauw is de steeg, moeilijk de pelgrimstocht,
Die naar uw zuivre heerlijkheden voert -
Het bartje is flesch-bewand en hout-bevloerd:
Hier is het, waar ik uw bedwelming zocht!
 
En als ge weer ten toonbank voor mij staat -
Uw lichaam is groen-glanzend, vol en rond,
Gracieus zich plooiend tot eenen wijden mond -
Is 't of ge wenkt, als mijn mond tot u gaat.
 
Als onze monde' ontmoeten in een kus,
Drink ik uw vuur'ge kus, wijl ik zoo mijn
Brandend verlangen met uw branden blusch;
 
En uw begeerte is slechts in mij te zijn:
Om in mij òp te gaan in éénen zoen -
Zoo is de liefde, juffertje in het groen!