Kinderliederen

De jeugd is als een tuil van rozen,
Geurend, weldoend om zich heen,
Maar die, na zijn tijd van blozen,
Slechts een schijn laat van voorheen.
En daarom, kind, bij al uw spelen,
Rijk aan onschuld, rein in deugd,
Laat slechts vreugd u 't harte streelen,
Al te ras vervliegt uw jeugd.

Wie mint de lieve bloempjes niet
De bloempjes die daar geuren?
De lieve tuiltjes, die 'k hier bied
Zoo frisch en bont van kleuren.
'k Heb ze in mijnen tuin geplant
Verpleegt met bange zorgen:
Beschut voor fellen zonnenbrand,
Begoten elken morgen.

Eerst waren 't zaadjes, nietig klein,
Nu zijn het fraaie bloemen:
Viooltjes, vlieren, roosjes rein,
Onnoodig ze al te noemen.
Wie mint de lieve bloempjes niet,
De bloempjes die hier praten,
Hun feestlijk uitzicht weert verdriet,
Doet vreugd in 't harte dalen.

Proficiat Moeder! Het wil me zoo luid,
Zoo vloeiend, zoo juichend het boezemken uit.
't Is heden uw feestdag! Kom bied mij uw wang,
'k Wil kusjes u geven, die rein zijn en lang.

Zie, dit is het eerste, ge raadt wat het zegt:
"Ik min U zoo vurig, zoo innig oprecht!"
En 't weede en 't derde, en alle die 'k geef,
ze zeggen: "ik min u, zoo lang als ik leef!"

Kindje met uw haren van goud,
Zusje uit een droomtooverwoud,
braaf en stout,
Engel van uw moederken trou'
Bengel met uw oogen zoo blau'
Susa nina, susa nou.

Wat nu, om uw mondje een groef,
Pijnt wat U om 't harteken droef,
wrang en stroef,
Stil maar, noch en klaag noch en doe,
Morgen komt weer 't zonlicht u toe,
Susa nina, susa noe.

Een koekoek en een ezel, die gingen eens in strijd
Om 't schoonst en 't hartigst zingen, 't was in de Lentetijd.
De koekoek sprak: "Hoor ezel!" en schreeuwde naar zijn zin.
"Dat kan ik vast veel beter!" viel plots de ezel in.
Wat klonk dat schoon en innig! . . . Hun zang versmolt zich dra
En immer klonk het luider: " Koekoe, koekoe, iaa!"

Wij zijn de jeugd en aan ons voet
Ligt kronklend's levensbaan.
De toekomst blinkt ons tegemoet
Wij zien haar vredig aan.
De eerlijkheid de wereld hoort!
Een man, een man! Een woord een woord,
Een man, een woord zij onze leus voortaan.

Wel doornig zal som 's levens pad
Ons schijnen in 't verschiet
In onze leus dan moed gevat,
Haar krachten feilen niet.
Zoo stappen we in geweten voort.
Een man, een man! Een woord een woord,
Een man, een woord zij onze leus, ons lied.

Wie 't booze mijdt en 't goed betracht,
diens weg loopt regelrecht,
't Geweten steunt zijn moed en kracht,
waar 't kwaad den wil bevecht,
Zijn leuze klinkt als leidakkoord:
Een man, een man! Een woord een woord,
Een man, een woord en alles is gezegd.

De zonne daalt in 't Westen neer
En vredig valt nu de avond weer.
Het harte vol van zoete rust
Wil alles weer in slaap gesust . . .

Wel stil en eenzaam is 't in 't rond.
Het vee der wei strekt zich ten grond,
Alleen de wind in 't loover suist,
Terwijl het beekje kabb'lend ruischt . . .

De vogel zwijgt, van zingen moe,
Ook 't bloempje sluit zijn kelkje toe.
Ach, mocht eenieder zoo voldaan
Met vrede in 't hart ter ruste gaan.