Twaalf gedichten

Mijn ziele is in mijn zangen, 
Mijn zang is mijne ziel:
Mijn lied is 't zoet verlangen,
Dat in mijn harte viel.
 
Dat groeit daar stil verholen,
En groeit straks wonderhoog,
En rankt in duizend bloemen
Der wereld uit het oog. -

Volg de verborgen paden
Van lust en weemoed.
Er groeien donkre zaden
Van dood en deemoed.
In groenen schemer
Van bosch of onder water
Is een gewemer
Van wortels: bloemen later. 
Hun zieklijk-blanke
Gestalte en kleuren,
Hun doordringend-kranke
Droevige geuren,
Al hun zeldzame leven dat den dood begeert
Leeft van die vreemde verwachting vol, in zich gekeerd.
[ ... ]

[ ... ]

De Dichter.
Hoor! door den nacht komt aangedreven
Van ver, 't droefgeestige gebrom
Van snaar waarlangs het teeder beven
Eens jongen minnaars opwaarts klom.

De Minnaar.
Reik mij, o liefste,
Uw maan-schijnige armen -
Die mogen mij, armen,
Troostend zijn.

Toon voor uw venster
't Gelaat als Selene -
Als ze, o mijn Eene,
Nacht dag doet zijn.

[ ... ]

o Droomen die den dag begint,
Den dag bezint,
Den dag bemint,
Hoe zal ik ooit u loven.
De landen liggen morgen-klaar,
Mijn oog ziet nog geen zorgen daar,
Geen troost hoef ik te borgen waar
Die wast in 's harten hoven.
De bergen blauwen in de vert,
De stroomen blinken in de vlakt,
De bloesemboom is wit-gesterd,
Het dorp is rood- en blauw-gedakt.
En menschen werkende op het land,
En kindren buitlende naar school,
Zijn overal en niemand bant
Van 't hart den droom waarin ik dool.
o Vogelstem die zingend trilt,
En stijgt, en schalt ons boven 't hoofd,
Hoe zijt gij mij gelijk, zoo wild,
Zoo gansch uzelf, zoo onverdoofd.

 Hoe is de hemel zoo nabij!
Ben ik in hem of hij in mij?
 
Laat los! Mijn vaartuig, nu voor stroom,
Voelt zich getrokken naar de Droom.
 
Gij spreekt tot mij, gij ziet mij aan -
Ik zie u in de verte staan.
 
Ik leef al in een ander land -
Van d'oever wuift voor 't laatst uw hand.

Hoe nabij,
Hoe als eerst,
Glanst het boschje en straalt de wei,
Schalt de leeuwrik die met zang de lucht beheerscht.

Zorgenvol
Liep ik uit,
Eer ik 't wist kwam Lente en zwol 
De oogen vol met groen me, de ooren vol geluid.
 
Wie bleef jong?
Wie werd oud?
Lente lachte en mijn hart zong
De eigen tonen over die ze een knaap vertrouwt.

Vriendelijke ogen 
Hebben groot vermogen: 
Als ik aan hen denk 
Schijnt mij hun groeten 
Bij elk ontmoeten
Een klein geschenk.

Vriendelijke ogen 
Hebben groot vermogen: 
Zij zenden vooruit
Als stille boden
Blikken die noden
Tot weerkomst uit.

Vriendelijke ogen 
Hebben groot vermogen: 
Zij tonen klaar
Wat in 't hart verborgen, 
Nog vrij van zorgen, 
Goed is en waar.

Eén ding is dat ik niet versta:
Het lijden.
De liefde redt mij voor en na
Van 't lijden.

Ik weet dat ik niet veilig sta
Voor 't lijden,
Maar die ik liefheb slaat mij ga
In 't lijden.

Ik bid inwendig om genâ.
Van 't lijden,
Maar als het nooddoet zeg ik ja
Naar 't lijden.

Zing dan, zang, en roep hem
Luid naar 't aardefeest.
Wij zijn tal van dagen
In 't licht en saamgeweest.
 
Wij zullen tal van dagen
Saamzijn in het licht,
Of ook mijn lijf als 't zijne
Zijn arbeid heeft verricht.

Ook als mijn lijf als 't zijne
Onder de zoden rust,
Roept ons de zang naar 't feestlicht,
Dat nooit wordt uitgeblust.

Er zijn zo hoge tonen
En ook zo lage
Dat mensenoren
Ze niet horen.
Mogelijk wonen
In bos of hage
Vogels voor ons verborgen
Zingende tot de morgen.