Jacoba van Beieren

BEERTE
In doornte en dorte ik dreef mijn hart
Als 't lam door 't duin,
Wier wol door 't bos doorkorven werd,
Wier hoef door 't puin; -

Die hoopt die groene heuvlen daar
Zijn fris en zoet,
En 't ruist van blijde waatren waar
'k Mijn dorst in boet;

En die in ruigt, duin op, duin af,
Door droog zand dwaalt:
Doorn priemt, braam steekt: hoe stug en straf
Is 't helm dat frisheid faalt.

't Breekt door, 't staat hoog, van laatsten wal
Stort zonheet zand naar 't blauw -
Heil, 'k hoorde - ik zie der waatren val:
Daar baad, daar koel 'k mij gauw.

Het daalt, het holt, het spelt in 't nat.
Ai mij, wat zilte poel.
Wier wond schrijnt en wie dorst is 't bad
Pijnlijk en bijtend koel.

En eenzaam 't dwaalt, en 't blinkend strand
Ligt leeg als strand kan zijn.
Tot de nacht komt en 't zinkt in 't zand,
Ontsterft aan moeite en pijn.

JACOBA
Dat dolend hart, mijn lief, was al te droef.
Een heldrer toon nu, zij 't al niet te hoog.

BEERTE
Mijn lief heeft een wereld
Waar zon in speelt,
Zijn kroon is bepereld
En bejuweeld.
Zijn mantel in 't golven
Toont hermelijn,
Zijn handen bedolven
In ringen zijn; -
Maar als 'k aan hem denk is 't niet anders en meer
Dan mijn lief dien ik zie, dan mijn lief dien 'k begeer.

Mijn lief heeft geen tafel,
Geen bed en geen bank,
Zijn kap hangt in rafel,
Zijn baard is te lank;
Zijn mantel vuilgrauwe
Toont menigen lap,
Tas draagt hij en krauwe
En bedelnap.
Maar als 'k aan hem denk is 't niet anders en meer
Dan mijn lief dien ik zie, dan mijn lief dien 'k begeer.