Drie najaarsstemmingen

De dagen van den zomer zijn getogen 
de pracht van hun gewaden is vergaan 
herfst's gouden mantel is nog troost voor de oogen 
doch weldra zullen naakt de boomen staan.
 
Jeugd zond de ziel als leeuwrik naar den hoogen
blauw-lichten hemel zonder ster of maan,
maar hel door-zond, duiven wit-wiekig vlogen
vree-boden zij, van groen landouwen aan.

Jeugd gaat zoo snel, ik zie de blos verbleeken
van menig wang, het loof der boomen dunt,
de herfst gaat goudend rond door stille streken,
 
zoo lang zijn wil nog een schoon rusten gunt,
moge uit de stilt en storm een kracht zich klaren,
die fier zich heft bij lente's eerste blaren. -

Wat beweegt daar snel, zoo snel,
zilver-glanzend, schietend voort,
als een ijlend tintenspel,
dat bekoort ?

Dat zijn draden, zijïg - fijn ,
glinster-blinkend in de zon,
dat een heir van spinnen, klein ,
spele-spon.

Langs die draden woorden gaan ,
snel van eiken-blad tot blad,
dat ik om die taal te raân
wijsheid had!

Blâren ritslen zacht, heel zacht,
en het zuiver zonlicht glanst
goud op goud en zilver-pracht
toover-danst.

O nu geschouwd naar het Westen,
speelgenoot, speelgenoot,
de vogels zoeken hun nesten,
de zon daalt bloedrood,
alles is zoo stil,
geen bladgetril
in 't woud.
Het is een rust zoo groot.
Speelgenoot, speelgenoot,
oog naar 't wijd Westen nu,
dan heiligt U
de zon, dat goud.