Idylle

Ga naar buiten, ga naar buiten
waar de blijde vogels fluiten ,
waar de dauw blinkt in de zon,
waar vlamroode veldpapaver
gloeit in ' t groen en waar de klaver
geurt wier jonge bloei begon.

Volg het wegje in schijn verloren
tusschen velden vol met koren,
hoor het riez'len van den wind,
blauwe bloemen liefde duiden ,
zang van 't briesjen uit het zuiden
doet u lachen als een kind.

In de weel'ge bloemenweiden,
bij het koren, langs de heiden,
waar ge ook toeft, daar vindt gij iet,
dat u wijzer maakt en beter,
als een fijne, stille weter
zegt gij wond'ren in uw lied.

Is 't blauw, is 't goud, is 't zonneglans,
gevangen in een staaf van blauw,
zoo teer als de oogen van een vrouw,
luchtwezen, gij, die zwiert in dans,
en over 't wijde water zweeft
en trilt, omdat gij leeft?
 
Wie heeft uw wonderkleed geplooid,
wie wierp het uit en lachte blij
om al die mooie goudkleedij,
door 't teere blauw vermooid?
Een met een lente-blijden wil
volbracht het wonder stil.

De beuken weemlen voort, 
een wacht van boomen, 
het licht blijft ongestoord 
maar stroomen. 

De wind waait zachtkens aan, 
een pracht van vlammen 
lijkt langzaam 
op te gaan om stammen. 

De blâren vlammen puur, 
de zacht-bruin-roode.... 
Zon wèg, het bladervuur 
gevloden! 

Nu buigen de halmen door 't windje bewogen,
zachtekens zacht,
de zon schijnt op aren, die dansende varen
in goudene pracht.
 
Naar 't spelen der vlagen, die komen getogen
in lichten kadans,
gaan òp zij en neder en rijzen daar weder
in 't zonnegeglans,
 
Een vreugde van leven werd in mij geboren,
die weet van geen nacht,
bij 't zingende koren, ging onrust verloren,
Zachtekens zacht.

— This text is not currently
in the database but will be added
as soon as we obtain it. —

Ik' k ben een dauwdrop, ben een glanskristal,
mijn wieg, mijn woning, is een fijn - groen blad,
van tak , die welft hoog boven ' t voorjaarspad
van ' t groenend bosch in ' t overheerlijk dal.

Mijn leven is maar kort, ik geef en glans,
breng lafenis en vang het zonnevier
en spiegel weer dat tintellicht gezwier
en leef in ' t wonder van een tooverdans.

Ik ben een klein heelal van licht doorblonken,
bevend op de wieg'ling van den wind,
een dans vliedt heen, een nieuwe dans begint,

En telkens spelen vluchtig - ijle vonken.
En elke vonk laat een erinn'ring achter,
en ' t diep geluk wordt mooier nog en zachter.

Nymphaeaas in den vijver,
bloemen, en bladen rond-vlak,
wind woei even en rimpeling
de rust van het water verbrak.
 
Toen kwam de zomerregen
speelsch overvallen het bosch,
een wereld van toover-muzieken,
veel stemmen schoten los.
 
Fijne droppen stuiven
tot het vijverkristallijn,
'k zie van der bloemen wonderrood
even maar een schijn.
 
'k Weet, dat in mijn leven
ik zal zien dat magisch rood
tot ik naar 't ver land zal gaan,
't lichtland van den Dood.

— This text is not currently
in the database but will be added
as soon as we obtain it. —