Twee liederen

Geef, nu 'k in twijfel kniel, 
Weer mij de reine ziel, 
Heer, die belijdend viel, 
            Stil voor Uw troon! 
Klein voor Uw aangezicht, 
God die mijn daden richt, 
God voor wien de aarde zwicht, 
            Hoe ze ook U hoon’! 
  
God die mij dwalen ziet, 
Was ik U nader niet, 
Voelde ik U Vader niet, 
            Kindje aan Uw schoot? 
Vlied ik de wereld nu, 
't ls wijl ze trekt zoo ruw 
Liefde die strekt naar U,
            Sterker dan dood.

O zoo 'k gelooven mag: 
- Eens brengt een rozedag
't Heil dat 'k in droomen zag!
            Wacht ik in vrêe.
Martel dit smartenlijf!
Zoo 't met Uw kracht mij stijf',
Zoo 't aan Uw hart mij drijf',
            Duld ik gedwee.

Ik zwerf alleen door de uitgestorven stad
En denk aan ál wat ik heb liefgehad.
 
O schoone tijd, voor eeuwig nu voorbij,
Toen elk seizoen nog lente was voor mij!
 
Gekroond met schoonheid en omgloord van licht,
Verrees het leven voor mijn aangezicht.
 
Dies lijkt mij 't leven louter parodie
Van 't heerlijk zijn dat ik in droomen zie,
 
Als grijnzende apen, in een vreemd, wild woud,
Aan een, die grieksche goden heeft aanschouwd.