Rouwviolen

O, kón hij maar weten,
Mijn arme schat,
Dat ik álles en álles
Vergeven had!
 
Zijn woorden als doornen.
Zijn wreed verraad,
Zijn martlende liefde,
Zijn blinde haat!
 
In leven en sterven,
Zoo ver van mij,
Zoo ver in zijn graf nu
En zóó nabij!
 
Daar slaapt hij zoo roerloos,
Zoo koud als steen,
Zoo ver van zijn vrienden,
Zoo héél alleen!
 
En al breng ik hem bloemen,
't Bekoort hem niet
En al zing ik hem zangen,
Hij hoort het niet.
 
Ik moet hem wat fluistren
In 't oor, heel zacht,
En kalm zal hij slapen,
Nog vóór den nacht.
 
O, mocht ik maar vinden
Zijn bleeken mond!
Ik raak met mijn lippen
Den weeken grond.
 
Ik kniel in de bloemen....
Het graf is toe.
Ik moet hem wat zeggen....
Ik weet niet hoe.

O, laat mij in koele zode
Verbergen mijn aangezicht
En beweenen mijn jongen doode,
Die onder de rozen ligt.
 
O, laat mij weenen, weenen!
Ik schaam mij de tranen niet,
Die regen en dauw verleenen
Aan de passiebloem van mijn lied.
 
Ik weet wel: mijn klagende wijzen
Behagen de wijzen niet,
Maar ik zing ook geen zang voor de wijzen,
Maar voor hem, die me alleenig liet.
 
Zie, 't is ál wat mij rest op aarde:
Dat plekje gewijde grond
En de erinnering die ik bewaarde,
Zoo jong, zoo rein, zoo blond.
 
O laat mij weenen, weenen
En zingen mijn eenzaam lied!
't Is ál voor dien lieven, dien eenen,
En die eene, die weet het niet.

Mijn lieveken wou naar het Zuiden heen:
Daar zou hij genezen en dáár alleen.
 
Toen nam hem de Dood bij de bleeke hand:
- ‘Ik zal u geleiden naar 't Lenteland.
 
‘Daar bloeien uw dioomen, daar zwijgt uw pijn,
Daar zal uw verlangen bevredigd zijn.

‘Kalm zult ge daar slapen, als kinderen doen,
In het lommer van bloemen en palmengroen.
 
‘Kom, laat mij u leiden, schud niet van neen!
Het doel van het Leven weet Ik alleen.’