Twee Liederen

Daar wonen vogelkens vele
in ' t nesteken van mijn hert :
de vogelkens mijner blijheid ,
de vogelkens mijner smert .

Zij zingen er gansche dagen,
nu treurig, dan luid en blij ,
maar wat zij neuren of zingen,
mijn liefken, ' t is al van dij !

Want o ! Sinds du, dien avond,
dijn minne mij hebs bekend ,
sints is mijn winter verzwonden,
gekomen de blijdste Lent !

De blijdste Lent mijnes herten ,
met bloemen, geur- en fleur,
met lovers en groene blaren
en zoete windengeneur ! …...

Nu ben ik niet meer alleene
en zuchtend als voorheen,
en vreugde en heil en smerte,
wij dragen het al getween.

Nu sta ik niet meer te weenen
bij bosch- ofwaterkant ;
gij staat mij troostend ter zijde
en drukt mij teer de hand.

Gij zijt des daags de zonne
die zoet mij tegenlacht
Gij zijt de zoete sterre - 
die mij verlicht des nacht -

Gij zijt mijne dierbre verloofde,
gij zijt de wereld voor mij !
daarom zingen alle de vogelkens
mijns herten veur dij , veur dij !…..

Och ! Ewich es so lanc !
En toch, ic wou, mijn lief,
sijn ewich nevens di,
dijn enich hertengherief !
Sijn ewich nevens di ,
en swemmen in den vloet
van dinre grote minne,
mijn dierbaerst goet !

Och ! Ewich es so lanc,
En toch, sact ghi bi mi,
al wasset noch so lanc
't gone als een pijl voorbi !
En wert dan in mijn hert
dijn hert eens uutghestort ,
al wasset dobbel ewich
' t was noch te cort !

Och! Ewich es so lanc !
Maer di , maer di stets sien,
sou selfs die vreedste smert
van mi doen verre vliên !
Gij sijt mijn heil , mijn lust,
mijn goet, mijn schat , mijn al !
En niets , dit gheve Got !
van di mi sceiden sal.