Die liedere van Rosa Nepgen ; Vol. 7 ; Drie liedere van die droefheid / woorde van J.C. Bloem

Ik had niet vaak meer aan dat huis gedacht, 
Noch aan dien tuin. 
Dit alles is verleden. 
Eindlijk raakt ieder ieder leed ontgleden, 
Al is het hart ook bijna omgebracht.
Vanwaar dan dat, terwijl 't ontembaar hart
Al lang naar andre, verdre dingen haakte, 
Ik mij weer in 't voormalige wist verward, 
Omdat ik aan den geur dacht, zwoel en lauw, 
Die van de kamperfoelie zich losmaakte 
Bij 't stijgen van den zomeravonddauw.

Niet om wat gij beklaagt of laakt 
Heb ik dit gat in mij gemaakt.

Het was geen groote of kleine daad, 
Waarin een leven zich ontlaadt;

Geen wereldvlucht of hemelzucht:
Ik zocht geen ander ding dan lucht.

Wat geeft het wat ik was of ben? 
Nu kan ik eeuwig ademen.

Het zachte water trok aan ons voorbij, 
Het oude water, een der elementen, 
Hetzelfde van den aanvang aller lenten. 
Wij stonden aan zijn oever, zij aan zij.

Wij waren stil, veerkrachtig en vermoeid
Van liefde en het verruischen van zijn vlagen; 
Dezelfde van den aanvang aller dagen 
Had onze warschheid eindelijk doorgloeid.

Wij dachten dit een eind van onze pijn
En dat het leven nu zijn greep zou slaken,
Dat het ons rustig en vervuld ging maken, 
Zooals de weinigen, die gelukkig zijn.

En van heel dezen aanslag op den tijd, 
Van al dit hunkren naar een levenswende,
Bleef ons alleen maar kommer en ellende,
Verraad en wrok en bittere eenzaamheid