Rosaliana

Cantart' ei, Galicia,
teus doçes cantares,
qu'así mô pediron
na veira do mare.

Cantart' ei, Galicia,
na lengua gallega,
consuelo dos males,
alivio das penas.

Mimosa, soave,
sentida, queixosa;
encanta si ríe,
conmove si chora.

Cal ela, ningunha
tan doçe que cante
soidades amargas,
sospiros amantes.

Misterios de tarde,
murmuxos da noite:
cantart' ei, Galicia,
na viera das fontes.
Qu' así mô pediron,
qu'así mô mandaron,
que cante que cantee
na lengua qu' eu falo.

¡Por qué, miña almiña,
por qu' hora non queres
o que antes querías?
¡Por qué pensamento,
por qu' hora non vives
d' amantes deseyos?
¡Por qué, meu esprito,
Por qu' hora te humildas,
cand' eras altivo?
¡Por qué, corazón,
por qu' hora non falas
á terra y ó ceo?
¿Ou tí, roxa estrela
que din que conmigo
naciche, poideras
por sempre apagarte,
xa que non pudeche
por sempre alumarme!...

Adiós ríos, adiós fontes
adiós regatos pequenos
adiós vista dos meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra
terra donde m'eu criey
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantey.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento
paxariños piadores,
casiña de meu contento.
Muhiño d'os castañares,
noites craras do luar,
capaniñas timbradoras
da igresiña do lugar.
Amoriñas d' as silveiras
qu' eu lle ddab' o meu amor,
caminiños antr ' o millo,
¿adiós groria! ¿Adiós contento!
¿Deixo a casa donde nacín
¿deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vi!
Deixo amigos por extraños,
deixo á veiga po-lo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...
¿Que pudera non deixar!...

Teño tres pitas brancas
e un galo negro,
que han de poñer bôs hovos,
andand' o tempo.
Y hei de vendel-os caros
pol-o Xaneiro,
y hei de xuntal-os cartos
para un mantelo,
y heino de levar posto
no casamento,
y hei, por mira, Marica,
vai por un neto,
e antramentas non quitas
ese cerellos,
y as pitas van medrando
c' o galo negro,
para poñel-os hovos,
e todo aquelo
d' o Xaneiro, d' os cantos,
y o casamento,
miña prenda da alma,
¿vamos bebendo!