Drie liederen

Hei met de wolken zoo wit,
drijvend zoo rein in den hoogen,
'k ga rustig van hart en van oogen,
en bid.

Heuv'len die liggen in rij,
ver, ver, als goudgele banken,
als duinen, ik weet nu weer klanken,
nabij.

Dag, zoo wijdwijd en zoo licht,
gij gaaft het nimmer verwachte,
teerblonde, hoogopen en zachte
gezicht.

Een wade spint van straal aan straal
de klare manenacht,
En helder zingt de nachtegaal
haar wonderbare pracht.

Zoo zingt mijn ziel van U en vult
de nachten met gezang,
Van minbegeer en ongeduld,
hoe 'k al naar U verlang.

O lieve, laat uw zuchten zijn, en woel in weelden,
De schaduw boordt met zonneschijn haar bonte beelden.
De merel merelt in het groen haar lieve lusten,
En al de jongen blaren doen alsof zij kusten.

O zie, de zomer bloemt en bloeit vol klare kleuren!
De wijde weide glanst en gloeit vol warme geuren!
De zaden bobbelen op het kruid; de vlinders krielen;
Het leven ademt leven uit, de zielen zielen.

Kom, lieve, en laat een kus, een lach, Uw wangen droogen,
laat blij de blauwen als de dag Uw blinkend' oogen.
Kom mee, kom mede, kom wij gaan langs gouden wegen,
waar alle zonnen ondergaan den avond tegen.

En waait de wind in zwaren nacht, door zwarte boomen:
O zijg aan mijne zijde zacht, om zoet te droomen.
Ik zal u hangen om den hals, en waken, waken,
en niets en zal uw mondeke als mijn lippen raken.