Liederen op teksten van P.C. Boutens

Lief, ik kan niet om hem weenen
Waar hij stil en eenzaam ligt
In het schoon doorzichtig steenen
Masker van zijn aangezicht
Dat de dingen er om henen
Met zijn bleeke toorts belicht.

Lief, ik kan geen tranen vinden
Als mijn hart hem elders peist,
Waar zijn ziel met de beminde
Sterren van den avond rijst
En ons, dagelijks verblinden,
Hooger wegen wijst.

Naar de heemlen van de lage zoden
Stijg' de gouden offervlam!
Wie kan weenen naar de vroeg vergoden
Die de dood ons halen kwam? -
Tranen, lief, zijn enkel voor de dooden
Die het leven nam.

Morgen moet gij zeker komen:
Morgen wordt een dag der dagen,
Morgen worden duizend vragen,
Schijn en schaduw weggenomen;
  Morgen moet gij zeker komen!

Door de schemerijle wanden
Van het ondiep zomerduister
Tasten oogen, tasten handen
Naar den morgenlijken luister
  Achter schemerijle wanden.

Maan met helle schaduwstrooken
Heeft de heemlen overtogen,
Dat aan aardes peel gedoken
Onze zielen rusten mogen,
  In den diepen slaap gedoken. . .

Morgen wordt een dag der dagen;
Morgen moet gij zeker komen:
Schijn en schaûw van duizend vragen
Worden morgen weggenomen:
  Morgen wordt een dag der dagen!

Elke zon stijgt vroeger, lichter
Boven glans van dauwen wazen;
Iedere avond haalt ons dichter
In zijn sterrenvol verbazen,
  Lichten achter lichten lichter.

Teêrder voelt ons hart zijn vader
Neigen naar zijn innger missen;
Zachter trekt zijn liefde ons nader
Aan zijn harts geheimenissen -
  Lief, het hart van welk een vader!

Immer sterker en gezonder
Waakt de ziel met klaarder oogen
Tot zij straks het louter wonder
Zien aan nevellooze bogen,
  Niets meer dan het louter wonder. . .

Morgen moet gij zeker komen:
Morgen wordt een dag der dagen,
Morgen worden duizend vragen,
Schijn en schaduw weggenomen;
  Morgen moet gij zeker komen!

Het maanlicht vult de zuivre heemlen
  Met glanzende geheimenis,
De luisterblauw verten weemlen
  Van Die alom en nergens is.

Alleen de groote zonnen hangen
  Als feller kaarsen in dien schijn:
De ziel herdenkt heur lang verlangen
  In nietsverlangend zaligzijn:

Alsof van achter diepe slippen
  Haar doolend tasten eindlijk vond
Met hare warme blinden lippen
  Nog lichter lust dan uwen mond.

Weg boven dood en leven zweven
  Wij op in duizelhellen schrik:
O kort en onbegrensd beleven
  Van eeuwigheid in oogenblik!. . .

Het maanlicht vult de zuivre heemlen
  Met glanzende geheimenis,
De luisterblauwe verten weemlen
  Van Die alom en nergens is.

Wij die onze eenzaamheid
Droegen als goden,
Wij kunnen minnen
Eindeloos. . .

Zie welk een huis ons
Verlangen gebouwd heeft:
Landen en zeeën
Plaveien zijn vloeren,
Zonlicht en maanschijn
Zoldren de kameren,
Achter de sterren
Wijken de tinnen -
Wij kunnen minnen
Eindeloos. . .

Lief, dat gij mijn zijt,
Lief, dat ik uw ben,
Wat is het anders
Dan de diep-eerlijke
Grondlooze klaarheid
Onzer onneembaarheid:
't Wolkloos bezinnen
Dat wij beminnen
Eindeloos. . . ?

Leven is groeien:
Enkel oneindigheid
Waarborgt ons liefde, lief,
't Eeuwige leven, lief, -
Leven was groeien, lief,
Eindeloos:
Nu wordt het bloeien, lief,
Eindeloos. . .

Wij die onze eenzaamheid
Droegen als goden,
Wij kunnen minnen
Eindeloos!