Minningarsöngvar um Ævilok Jónasar Hallgrímssonar

Reikult er rótlaust þangið,
rekst það um víðan sjá,
straumar og votir vindar
velkja því til og frá.

Fuglar flugu yfir hafið
með fögnuði og vængjagný,
-- hurfu út í himinblámann
hratt eins og vindlétt ský.

Þangið, sem horfði á hópinn,
var hnipið allan þann dag.
Bylgjan, sem bar það uppi,
var blóðug um sólarlag.

Eilífur guð mig ali
einn og þrennur dag þenna!
lifa vil eg, svo ofar
enn eg líti sól renna.
Hvað er glatt sem hið góða
guðsauga? kemur úr suðri
harri hárrar kerru,
harðar líkn og jarðar.

Bláa vegu
brosfögur sól
gengur glöðu skini.
Sérattu söknuð
og sorga fjöld
þeirra á landi lifa?
 
Gróa grös
við geisla þína
liðinna leiðum á --
en þú brosir
og burtu snýr;
kvöldgustar kula.
 
Svo frá heimi
til himinsala
frelstar sálir fara;
sýta syrgjendur
sóllausa daga
angurgusti í.
 
Hvör er hinn grátni
sem að grafarbeð
beygðu höfði bíður?
elskað lík
undir köldum leir
hvílir feti framar.
 
Styðst harmþrunginn
höfðingi,
Stephensen, að steini --
framliðna frú,
föðurlands prýði,
syrgir svo mælandi:
 
"Sáran lét guð mig
söknuð reyna!
verði hans vísdóms
vilji á mér!
Syrtir í heimi,
sorg býr á jörðu,
ljós á himni,
lifir þar mín von.
 
Hvar skal eg léttis
í heimi leita?
hvar skal eg trega
tár of fella?
Bíða vil eg glaður
uns brotnar fjötur
líkams, og laus
líð eg eftir þér."
 
Ó, þú máttur
og mikla von,
er þá öflgu styður!
Hjörtun hefjast,
þá hetju sjá
standa eina í stríði.