Ei, gij zoete zielken toch; ei, gij zoete rooze 
Lelie van de dellingen, kostelijk gesteente; 
't Vleesch en zijn bederfenis hadt gij altijd noode, 
Zalig was uw uitgang en kostelijk uw sterven!

  Zoo daar ooit een blomke groeide
    over 't graf waarin gij ligt,
  of het nog zoo schoone bloeide:
    zuiver als het zonnelicht,
  blank gelijk een Lelie blank is,
    vonklende als een roozenhert,
  needrig als de needre ranke is
    van de winde daar m' op terdt,
  riekend, vol van honing, ende
    geren van de bie bezocht,
  nog en waar 't, voor die U kende,
    geen dat U gelijken mocht!