A gdy skonał w czarnej chacie
Jasieńko miły,
Poszła matka prosić dzwonów,
By mu dzwoniły.

— Mój Jasieńko, mój rodzony,
W trumience leży,
O zagrajcież wy mu, dzwony,
Z tej białej wieży!

Niechaj idzie głos bijący
O jasne słońce,
Przez te pola, przez te lasy,
Z wiatrem szumiące...“

Ale dzwony twarde serce i
Zimną pierś miały.
„Będziem jemu dzwonić, matko,
Za talar biały“. —

 ... 

— Dolaż moja nieszczęśliwa,
Jasieńku miły!
Chybaż tobie łzy te moje
Będą dzwoniły...

Chybaż moje narzekanie
Bić będzie z rosą,
Kiedy ciebie na mogiłki
Z chaty wyniosą!“

 ...