Ach! naprawdę powiém mamie;
On co złego zrobić gotów;
Jęczy, wzdycha, ręce łamie,
Klnie potęgę mych przymiotów,

Serce moje nazwał lodem,
Wzrok sztyletem, jeszcze kłamie
Żem ja jego łez powodem;
Dalibógże powiém mamie.

W noc pod oknem mém narzeka,
Dzień przepędza nieprzytomnie,
Jak przy ludziach on z daleka,
Jak bez ludzi to on do mnie.

Chcę z nim mówić, i nie umiem, 
Chcę uciekać, i nie mogę,
Chcę nań patrzeć, czuję trwogę.
Sama siebie nie rozumiém.

 ...