[Dalibógże]1 powiém mamie;
On [cóś]2 złego zrobić gotów;
Jęczy, wzdycha, ręce łamie,
Klnie potęgę mych przymiotów,

[Nazwał serce moje]3 lodem,
Wzrok sztyletem, jeszcze kłamie
Żem ja jego łez powodem;
Dalibógże powiém mamie.

W noc pod oknem mém narzeka,
Dzień przepędza nieprzytomnie,
Jak przy ludziach [to]4 z daleka,
Jak bez ludzi to on do mnie.

[Chcę nań patrzyć, czuję trwogę,
Chcę doń mówić i nie umiém,
Chcę uciekać i nie mogę;]5
Sama siebie nie rozumiém.

Płakać muszę, gdy się żali;
Gdy mu kładę dłoń na ramię,
To mię jakiś ogień pali;
Nie wytrzymam: powiém mamie.

Lecz jak mama go połaje?
On przypłacić może zdrowiem,
Lub w dalekie pójdzie kraje;
Ach nikomu nic nie powiém.