No Ljaaen han syng paa den saftige Voll,
og alle Smaablomane slær han i Koll,
og Grase av Roti han sopar.
Det gjeng seg so lett i den doggmjuke Eng;
i Skaarane svingar seg Dreng etter Dreng
og slær, so or Vegen det ropar.

Ja svinga, du Slaattar, og Vollane snøy!
Det angar so godt av det nyslegne Høy,
som Verdi var full utav Blomar.
Det legg seg ein God-daam um Bakke og Bygd;
det er som ei Ørske av Nøgd og av Trygd;
det angar so hjarteleg Sumar.

Og gjev det vil skifta med Sol og med Vind,
so all den Guds Gaava dei godt kan faa inn!
Det vil eg so inderleg beda.
Ja gjev oss ein Terre so god og so traust!
daa tarv me kje fæla den folnande Haust,
og Jol skal me halda med Gleda.